Waarom Libië het gevaar loopt een nieuw Syrië te worden - BBC News World (2024)

3 juni 2020

Libië lijkt een duister hoofdstuk af te sluiten, maar er zijn geen garanties dat het volgende veel beter zal zijn voor een land dat verscheurd is door een burgeroorlog en buitenlandse interventie sinds de gruwelijke dood van kolonel Muammar Gaddafi in 2011.

Sinds vorig jaar probeert kolonel Khalifa Haftar, de sterke man van Oost-Libië, de controle over de hoofdstad Tripoli, in het uiterste westen van het uitgestrekte land, over te nemen.

De tussenkomst van Turkiyeter ondersteuning van de regering van Tripoli, erkend door de Verenigde Naties,lijkt doorslaggevend te zijn geweest. De mannen van generaal Haftar zijn samen met een troepenmacht van enkele duizenden Russische huurlingen op de terugtocht.

Maar dat betekent niet dat Libische burgers de vrede kunnen verwachten waar ze naar verlangen. Nogmaals, zij zijn de belangrijkste verliezers van de oorlog.

Hun land, rijk aan olie en gas, zou hen rechten moeten kunnen garanderen waar ze nu alleen maar van kunnen dromen: onderwijs, gezondheidszorg en een fatsoenlijke levensstandaard. Ze hebben er geen,niet eens beveiliging.

Libiërs die hun huizen niet zijn kwijtgeraakt, zijn daar opgesloten om de verspreiding van Covid-19 te voorkomen, in de hoop niet ook het doelwit te worden van artillerie, drones of gevechtsvliegtuigen.

De oorlog heeft de meeste klinieken en ziekenhuizen in Libië verwoest.

En volgens Hanan Saleh van Human Rights Watch zijn al bijna 200.000 burgers in West-Libië uit hun huizen verdreven.

Een toekomst die ooithet leekhelder

In een recent online seminar georganiseerd door dedenk-bruinkChatham House, Saleh zei dat "Libië vandaag de dag moet worden beschouwd als eenaansprakelijkheidsvrije zoneen helaas is dat al zo sinds 2011.”

Alle bij de oorlog betrokken partijen zijn nalatig geweest in de behandeling van burgers, hoewel er meer gedocumenteerde misbruiken zijn gepleegd door generaal Haftar, zei hij, die in overweging zouden kunnen worden genomen.oorlogsmisdaden.

Het is nu moeilijk te geloven, maar toen kolonel Gaddafi werd afgezet, leek het erop dat Libië een fatsoenlijke toekomst zou hebben.

In 2011 liep ik met de Britse ambassadeur door de ruïnes van hun ambassade in Tripoli; Het was aangevallen en in brand gestoken door een menigte nadat de NAVO de strijdkrachten van het Gaddafi-regime begon te bombarderen.

Naast de verkoolde structuur van wat een pooltafel uit de jaren twintig was geweest, spraken we over de trots waarmee de Libiërs hun revolutie herdachten, hoe gelukkig ze waren dat ze niet werden gekenmerkt door sektarische meningsverschillen zoals Syrië of Irak, en overHijolie enHijgas, jouw schatonder de uitgestrekte Libische woestijn.

Misschien was zelfs toerisme mogelijk geweest. Libië heeft 2.000 kilometer aan stranden aan de Middellandse Zee en Romeinse archeologische vindplaatsen waar Italië niets te benijden heeft.

Maar Libië stortte in, en in de bijna tien jaar sinds dat gesprek is het land steeds verder uiteengevallen.

De milities die het regime van Gaddafi overnamen, zijn nooit ontbonden en ontwikkelden een verlangen naar macht.

Toen de kolonel, zijn kinderen en familievrienden verdwenen,bleef niet achterniets dat lijkt op eenEFunctionele status.

Degenen die naar topposities klommen, ontdekten dat als er al enige hefboomwerking van de overheid was, deze buiten bereik was.

Libiërs die zichzelf als revolutionairen zagen, waren niet in de stemming om hulp te vragen aan machtige landen die wapens hadden geleverd en, nog belangrijker, een luchtmacht om hen te helpen winnen.

Op hun beurt waren de indringers opgelucht dat ze weg konden lopen en verklaarden dat ze het werk goed hadden gedaan.Het elimineren van Gaddafi was één ding. Help mee een land op te bouwentijdperkiets heel anders.

Wat er nog over was van Libië viel al snel in stukken. De grootste steden werdenstadstaten.

De milities hadden hun eigen agenda's en lieten hun wapens niet los.

Een reeks diplomaten, meestal onder auspiciën van de Verenigde Naties, probeerde zonder succes de dialoog en verzoening te bevorderen.

Buitenlandse mogendheden op zoek naar een prijs

In 2014, de generaalHaftarhij was naar voren gekomen als de sterke man van een gebroken gebied en verdreef radicale islamisten uit Benghazi, de tweede stad van Libië en de hoofdstad van Oost-Libië.

Hij stond in Libië bekend omdat hij met Gaddafi had gevochten.

HIk was al jaren bezig met plannenzijn valuit ballingschap, vanuit een nieuwe basis in Langley, Virginia, de Amerikaanse stad die tevens het hoofdkwartier van de CIA is.

In Libië, dat al in stukken lag, ontmoetten twee rivaliserende regeringen elkaar.

Generaal Haftar controleerde het oosten vanuit Benghazi en wilde het land verenigen door naar het westen te marcheren om Tripoli, de hoofdstad, aan te vallen.met als doel ontbindinglRegering van nationaal akkoord, internationaal erkend en geregisseerd door Fayez al Sarraj.

Wie controleert Libië?

Zij steunen premier Fayez Sarraj:

Zij moedigen aan al generaal Jalifa Haftar:

Er bestond geen twijfel over dat buitenlandse mogendheden bij de burgeroorlog betrokken zouden raken.Libië is een wenselijke prijs.Het heeft de grootste olie- en gasreserves van Afrika, met een bevolking van minder dan zeven miljoen.

Het is strategisch gelegen tegenover Europa en de koolwaterstoffen kunnen via de Middellandse Zee rechtstreeks naar de westerse markten worden geëxporteerd.

Rivaliserende producenten in de Golf moeten hun export via potentieel gevaarlijke zeeroutes vervoeren.

De grootste aanhangers van generaal Haftar zijn dat welRusland, de Verenigde Arabische Emiraten en Egypte.

Türkiye is de belangrijkste bondgenoot van de regering van Sarraj in Tripoli.

De Verenigde Staten, onder leiding van Trump, hebben verschillende signalen over Libië uitgezonden, waarbij ze op verschillende momenten Sarraj en generaal Haftar aanmoedigden en jihadistische extremisten bombardeerden wanneer ze ze konden vinden.

Nu is hun grootste zorg dat de Russische president Poetin zich in Libië op dezelfde manier zou kunnen vestigen als hij in Syrië deed.

De oorlog in Libië heeft verontrustende overeenkomsten ontwikkeld met die in Syrië. De scheidsrechters over het lot en de toekomst van beiden zijn de buitenlanders zelf.

De proxy-oorlogen in Libië zijn in veel opzichten een soort oorlog gewordeneen voortzetting van de proxy-oorlogen in Syrië.

Beide partijen hebben Syrische milities daarheen gevlogen om de vaardigheden toe te passen die ze in bijna tien jaar oorlog in hun thuisland hebben verworven.

De Turkse president Recep Tayyip Erdogan en de Russische president Vladimir Poetin hebben mogelijk een versie van de afspraken die zij in Syrië hebben gemaakt in Libië geïmplementeerd.

De Russische huurlingen die met generaal Haftar hebben gevochten, zijn afkomstig van een organisatie die bekend staat als deWagner Group, geregisseerd door Yevgeny Prigozhin, dicht bij president Poetin. Wagner-strijders zijn ook in Syrië ingezet.

Het is veelbetekenend dat de Russische terugslag vanuit Tripoli niet werd lastig gevallen door efficiënte Turkse drones. De Russen hebben ook geavanceerde straaljagers naar Libië gestuurd.

De volgende grote strijd

Poetin enErdogan zou kunnenomdat hij ermee had ingestemd het offensief van generaal Haftar tegen Tripoli te beëindigenverdelenmetde buit tussen hen, aldus Wolfram Lacher, een Duitse academicus die zojuist een boek heeft gepubliceerd over de fragmentatie van Libië.

Tijdens het Chatham House-webinar zei hij: “We hebben het over twee buitenlandse mogendheden die proberen de invloedssferen in Libië te verdelen, en hun ambitie zou kunnen zijn dat deze deal voor de lange termijn geldt.”

De deskundige betwijfelt of de andere bij Libië betrokken machten en de Libiërs zelf de overeenkomst stilzwijgend zullen accepteren.

De volgende grote strijd zou kunnen zijn om Tarhuna, een stad ongeveer 90 km ten zuidoosten van de hoofdstad.

Het is het westelijke fort van generaal Haftar, gecontroleerd door een militie die bekend staat alsAlgenoegbestond voornamelijk uit mannen die dat voorheen warenloyaal aan het Gaddafi-regime.

Troepen die de regering van Tripoli steunen, voormalige tegenstanders van Gaddafi, rukken op richting Tarhuna.

De strijd tegen het oude regime blijft een factor in de eindeloze oorlog in Libië.

Nu kunt u meldingen ontvangen van BBC Mundo. Download de nieuwe versie van onze app en activeer ze zodat je onze beste inhoud niet mist.